Geschilderd in 1986, heeft de muurschildering verfverlies geleden. Het is geschilderd door Haring tijdens zijn bezoek aan Amsterdam voor zijn solotentoonstelling in het Stedelijk Museum. "Hij was gewoon in een soort van waanzin van schilderen, en het is als, 'iemand zoek me een muur!'" Zegt Will Shank, een onafhankelijke Amerikaanse conservator. Shank en zijn collega met zijn Italiaanse collega Antonio Rava hopen de muurschildering binnen vier tot zes weken te herstellen.
Haring schilderde rechtstreeks op de bakstenen muur een titaanwitte lijn zonder voorafgaande schetsen, beginnend in de rechterbovenhoek en geleidelijk naar beneden naar linksonder. Het beeld meet ongeveer 12 bij 15 meter. Een hoogst ongebruikelijk karakter van het kunstwerk is een wezen met een hondenkop, het lichaam van een rups, menselijke armen en een vissenstaart, met een persoon op zijn rug. "Zijn lijn was gewoon zo zelfverzekerd: hij maakte geen fouten", zegt Shank, die ook de verslechterende Haring-muurschilderingen in Parijs en Pisa heeft hersteld.
Desalniettemin "zeiden sommige mensen dat het voor Haring moeilijk was om de verf aan de muur te laten plakken omdat het stormachtig en nat was", zegt Shank. 20% van de witte lijn die Haring schilderde is niet gehecht en zal moeten worden overgeschilderd, schat hij. De grootste uitdaging is de muur zelf. Het is gemaakt van twee soorten stenen - rood en geel - en de gele zijn minder poreus en hebben minder verf behouden.
De muurschildering lag 24 jaar lang achter een schuilplaats en werd in 2018 blootgelegd. "Het metalen scherm beschermde het grotendeels tegen de regen, de insecten en de vogels" gedurende de volgende tweeënhalf decennia, zegt Rava. Sindsdien zijn er oproepen geweest om het te herstellen.
Lees meer over het behoud van de muurschildering op De kunstkrant.