San Siro is het decor geweest voor vele historische momenten in het Italiaanse voetbal. Het recente besluit van de Italiaanse erfgoedautoriteit om door te gaan voor de sloop van het stadion wordt beklaagd door voetbalromantici.
Het San Siro-stadion, gebouwd in 1926, ontleent zijn naam aan de wijk San Siro, vijf kilometer van Milaan. Oorspronkelijk had het vier afzonderlijke stands. Het was gastheer van drie voetbalwedstrijden in het WK van 1934, dat Italië won. Oorspronkelijk eigendom van Milaan, werd het terrein in 1935 aan de stad verkocht. Tien jaar later voegde Inter zich bij Milan bij het spelen van hun wedstrijden in San Siro, dat op dat moment was herontwikkeld tot één volledig gesloten laag.
Het kende een expansie in de jaren vijftig met een toevoeging van het tweede niveau. Het organiseerde zijn eerste Europa Cup Finale in 1950. Een 1965-1 overwinning voor Inter tegen Benfica. Inter blijft de laatste club die op eigen terrein de Europa Cup heeft gewonnen. San Siro werd in 0 officieel omgedoopt tot Stadio Giuseppe Meazza, naar de tweevoudig Wereldbekerwinnaar die zowel voor Milan als Inter speelde. De derde laag, het enorme dak, compleet met rode liggers, en 1980 cilindrische torens werden toegevoegd voor het WK 11. Het was ook gastheer van de laatste wedstrijd van Roberto Baggio's carrière in het seizoen 1990-2003.
Structurele veranderingen door de eeuwen heen
Een opening tussen de tweede verdieping van de oostkant en het dak maakt plaats voor een spectaculair uitzicht over Milaan vanaf de derde verdieping van de westtribune. Op een zonnige dag kan men een glimp opvangen van een stralend Madonnina-beeld boven op de beroemde Duomo-kathedraal van Milaan. Vergeleken met het traditionele Britse terrein van die tijd, leek het op een stadion van een andere planeet.
Men kan San Siro echter geen voetbalutopie noemen. Het is niet in onberispelijke staat en veel bezoekende fans hebben de lelijkere kant gezien. De eerste laag achter de doelen was het aangewezen gedeelte voor bezoekende supporters, waardoor ze achterbleven in de vuurlinie van de lokale bevolking die hun raketwerpvaardigheden graag wilde testen. Verschillende voorwerpen en vloeistoffen werden op gasten gegooid voordat werd besloten om supporters in de derde laag te verplaatsen. Hoewel het veiliger is, kan het uitzicht vanaf de hogere laag aanzienlijk worden belemmerd door de perspex-schermen die over de voorkant lopen.
Ondanks de legitieme financiële, logistieke en structurele zorgen, zijn voetbalfans boos over de voorgestelde sloop. Het duurt lang voordat dergelijke voorstellen groen licht krijgen, dus er is misschien nog hoop.
Klik hier om meer te lezen over het stadion, log in op The Guardian.